Tryntsje van TryntsjeSchrijft.nl volgde een Creatrix® traject bij YourYou.
In de laatste fase van het traject schreef ze haar ervaringen op. Lees hier haar open en humorvolle blog.
SUPRESSED EMOTIONS
Dit kan toch niet!
Hoe vaak ik dat al niet heb gedacht en gezegd de afgelopen twee maanden…
En ik dacht dus echt dat ik wel klaar was. Alles weggewerkt. Uitgecreatrixt. De issues zouden toch wel op zijn, na zo’n 5 geplande sessies. En enkele spoedoperaties tussendoor. Ook dat moest blijkbaar zo zijn, want elke x als ik me meldde voor een acuut oppoppertje, kon Irna tijd voor me maken, heel bijzonder.
Die beloofde verlichting kwam. De spanning verdween uit mijn gezicht, extreme emoties verdwenen, wildvreemde mensen op straat glimlachen naar me. De rest van de wereld en ik vinden elkaar behoorlijk aardig. Zo zou het moeten zijn en zo is het.
Maar het fenomeen ‘suppressed emotions’ kwam ook mij opzoeken. Op momenten die me niet direct schikten. Tijdens een yogales, ik ben docent, moet ik ineens vechten tegen m’n tranen. Terwijl er niks te huilen valt, slik ik de ene prop na de andere weg. Wanneer de deelnemers zijn verdwenen laat ik ze dan toch maar rollen, die tranen en keer ik een momentje naar binnen, even contact zoeken met mijn innerlijke stem. Wat is dit joh? Het ging zo lekker. ‘Jazeker’, zegt de innerlijke stem, ‘maar je bent nog steeds 50 en dat wil je niet. Je wilt 20 zijn en dat ben je niet.’ En dus? ‘Nou’, vervolgt stemlief, ‘je bent groot fan van die ene wereld voetballer, weet je nog?’ Zucht. Ja, natuurlijk weet ik dat, wat denk jij dan, dat beheerst momenteel bijna mijn lev…. Oh, wacht, zul je ‘m hebben. Het nieuwe issue dan, niet die voetballer. Helaas.
Juist, hebbes. Bijna klaar met het Creatrix traject en hier zit ik dan. Vrouw in de overgang, stapelbezeten van een jonge, uiteraard volstrekt onbereikbare voetballer. Klinkt als ‘wanna be cougar’ gedrag. Was het maar zo onschuldig. Eigenlijk is hij, mijn voetballer, het hele traject met me mee gelopen. Mijn held, met z’n wijze quotes op Insta, die natuurlijk altijd op mij sloegen (‘Stay on your lane’, ‘Be yourself, there are so many others’, ‘Be proud’, ‘Yes, you can!’) Kon geen toeval zijn toch 😉? Mijn grote steun. Nu staat ie in de weg, als een verdediger die je een scoringskans ontneemt. Lekker is dat. Maar moet ik hier serieus een issue van maken? ‘Hoeft niet meer’, aldus de innerlijke stem, ’dat is het namelijk allang, dat noemen we nou een suppressed emotion.’ Touché.
Het leek zo onschuldig allemaal, iedereen heeft wel eens een idool gehad of een spirituele held. Was in mijn geval toevallig een voetballer. Hoewel, toevallig… qua fysieke aantrekkingskracht hadden voetballers altijd al mijn voorkeur boven de wat minder atletisch ogende Buddha’s hoor, maar dat terzijde. Deze man inspireert mij met zijn rust, focus en rotsvast zelfvertrouwen. Die eigenschappen ambieer ik namelijk ook. Niks mis mee, maar tussen bewondering en idolenverering zit nog best een groot verschil.
Kortom: Bezetenheid, schaamte, ‘ik ben kinderachtig’, ‘mijn gevoelens zijn niet oké’,…ik had er weer een portie issues bij. Houdt het dan nooit op? Vraag van niks natuurlijk, toch gaf Irna na een geïmproviseerde extra sessie een soort van antwoord. ‘Wanneer je je hand op die gloeiende plaat blijft leggen, houdt het niet op. Sterker nog, dan word je echt ziek! Dus zoek je held niet op, blijf weg van zijn Social Media, dat maakt je onrustig en dan blijf je niet trouw aan jezelf.’ Check. Maar…Straks maakt ie een transfer naar een andere club en weet ik dat als laatste! Dat kan toch niet? Wie ben ik, als ik niet tien keer per dag zijn Insta check op foto’s, filmpjes, quotes en nieuwtjes? Een gezonde volwassen vrouw misschien? Die verlost wil zijn van issues?
En dat ging zo lekker. Irna sprak steeds van mooie transformaties. Beetje ongemakkelijk woord vond ik dat in het begin. Deed me denken aan van die ongeloofwaardige voor- en na- foto’s. Iemand die van extreem obese transformeert naar maatje catwalk model, na een kuur van vetoplossende capsules. Zoiets.
Voorgaande vergelijking zegt alleen iets over mijn reserves aan het begin van dit traject, in wezen doe ik het Creatrix proces hiermee schandelijk tekort. En mezelf. Want dat is ook iets wat Irna herhaaldelijk in herinnering bracht. ‘Ik doe niks in jou, je hebt zelf de wijsheid al in je, ik begeleid je alleen in het proces!’ en ‘Vergis je niet in je unconscious mind.’ Helder.
Dus om het niet te verpesten voor mezelf moet ik op het pad blijven waar ik al op begonnen ben te lopen. ‘Stay on your lane’, aldus mijn held. Lekker op je eigen helft blijven, vrij vertaald.
Straks, wanneer alles achter de rug is, ik helemaal vrij ben van belemmeringen en heldenverering, laat ik zijn initialen op mijn linkerbeen tatoeëren.
Tenminste, als ie dan nog steeds mijn held is….
