Toen ik van Creatrix hoorde, was ik letterlijk al jaren bezig om mijn leven leuker te maken. Ik heb werkelijk van alles geprobeerd, maar om nou te zeggen dat het me veel hielp… Ik was op een punt gekomen waarop ik echt dacht, “als ik zo verder moet, dan hoeft het eigenlijk niet zo heel erg meer voor me”. Ik was niet suïcidaal, dat niet, maar ik had gewoon heel weinig plezier in mijn leven en daar leed ik ook wel onder.
Maar iets in mij geloofde nog altijd dat het toch ook voor mij anders zou moeten kunnen zijn. Ik kon me er niet bij neerleggen dat dit het dan zo was, terwijl ik om mij heen mensen zag die veel meer plezier in hun leven hadden, die er lichter door heen gingen. Ik begreep het niet. Waarom ík dan niet? Ik bleef dus toch altijd nog hopen dat het misschien voor mij toch ook wel anders kon zijn. Het maakte me soms ook wel kwaad. Hoezo was het leven voor mij zo’n strijd? Nee, ik kon me er nog niet bij neerleggen.
Toen kwam Creatrix langs. En ondanks alle eerdere keren dat ik gehoopt had dat het nu dan toch echt anders zou worden en ik weer teleurgesteld werd, was ik toch wél nieuwsgierig. Ik verdiepte me er een beetje in. Ik dacht: “stel je nou toch eens voor dat het écht iets fundamenteels verandert voor mij?” Ik begon te fantaseren over een leven dat zomaar opeens leuk zou zijn. Míj́n leven… Ik sprak met een vriendin wiens leven op een fundamentele manier was veranderd door Creatrix. Het levende bewijs dat het dus zou kunnen…
Ik had mijn twijfels. Niet alleen of het voor mij iets zou kunnen betekenen, maar ook over de vraag waarom dit dan, na al die dingen die ik al geprobeerd had, therapieën die ik had gehad, wél zou werken. En was deze methode écht wel betrouwbaar? Ik vond het allemaal heel spannend. Maar toch… Ik dacht: “wat heb ik te verliezen? ” Ik waagde de sprong.
Via mijn vriendin kwam ik in contact met Irna. Ik had besloten dat ik de stoute schoenen maar aan moest trekken. En zo ging het lopen
Wat me direct opviel, was dat Irna heel goed onderzocht of ik dit traject met haar echt wel aan wilde gaan, of ik écht gemotiveerd was. Maar óók onderzocht ze bij zichzelf of zij met mij in zee wilde gaan. Dat stelde gerust: als Irna het niet zou zien zitten om met mij te gaan werken, dan zou ze daar duidelijk over zijn en dan zou de samenwerking worden beëindigd. Dat gaf een veilig gevoel.
Nadat wij beiden vertrouwen bleken te hebben in de samenwerking, gingen we aan de slag. Ik had geen idee wat me te wachten stond, dus het was voor mij ook wel een sprong in het diepe. Maar ik vertrouwde op Irna: zij had ook goed uitgezocht of zij dit traject met mij aan wilde gaan.
Het was een heel bijzonder traject. Degenen die het zelf doorlopen hebben zullen dat kunnen beamen. Het meest wonderlijke vond ik, dat de veranderingen in mijn leven zo ontzettend snel en fundamenteel waren. We hebben het hier over een traject van 4 á 5 weken. Ik merkte dat dingen anders waren, dat ik veel ontspannener en vrolijker was en dat ik opeens plannen voor de toekomst had, maar ik durfde nog niet echt te geloven dat dit écht blijvend was. Misschien was ik gewoon vrolijker en lichter omdat het zomer was en dat het rustiger was op mijn werk. Ik hield een stevige slag om de arm. Ik was net iets te vaak teleurgesteld…
Toen we de begeleiding met succes afgerond hadden, kreeg ik de boodschap van Irna “leef het leven”. Ik was, uit zelfbescherming, nog altijd wat voorzichtig, maar stel toch dat dit een blijvende verandering is…
Ik ging op eigen vleugels verder het leven te leven. En, wat ik nooit had kunnen en durven hopen: ik merk dat ik oprecht plezier heb in mijn leven!!! En dat is niet eventjes een moment, maar het is er de hele tijd. Voor het eerst! Dit is zo wonderlijk, zo nieuw. Ik bemerk in mijzelf een enorme gretigheid om te leven. Dít had ik nooit kunnen bevroeden, dat dit voor mij mogelijk zou zijn.
Wat een enorm cadeau!!
Ans, september 2021
